c  Petra Imschoot
Nicolas Van Parys °74
 
Onderzoek naar materiaal en werkwijze maar ook het voortdurende, systematische bevragen van diverse onderwerpen vormen een belangrijke inleiding op het oeuvre van Nicolas van Parys. Niettegenstaande deze experimenterende insteek en het gebruik van meerdere technieken, groeit er gaandeweg een streven naar samenhang en een diep doorvoelde behoefte aan continuïteit. Zo gaat hij welbepaalde visuele effecten opzoeken om het verschil in de technieken die hij zich eigen gemaakt heeft, te benadrukken. Er ontstaat een gelaagde context die desondanks licht blijft. In zijn collages wordt deze zoekende werkwijze zo mogelijks nog scherper gesteld: het fysieke en mentale proces is bijna voelbaar in bepaalde stroken papier. Sommige collages fungeren als een soort voorspel, al gaan ze finaal maar in een halve hoedanigheid op het doek terecht komen. De collages zijn niet enkel voorstudies die ten dienste staan van schilderijen, ze vormen ook een autonoom geheel van beeldend werk dat inzicht biedt in de esthetiek van Van Parys. Zijn beeldtaal wordt gevoed door een associatieve directheid van ideeën in combinatie met - al dan niet- imaginaire verhalen, geput uit archieven en stemmige aanverwanten. Bepaalde composities komen bijna cyclisch terug waarbij flarden van beelden verbonden worden met grafische en abstracte patronen. Collages versus schilderwerk; het verknippen en het versnijden van beelden leidt tot een persoonlijke vormentaal die in beide toepassingen traceerbaar is.  Zowel collages als schilderingen variëren sterk in afmetingen; de ene keer zijn de collages klein en de schilderingen levensgroot. Een volgende keer is het net andersom.
De voorstellingen van Van Parys worden gekenmerkt door een vrij somber kleurenpalet waarin veelvuldige variaties van geel opduiken. Soms oranje- of lichtgeel, als een benadering van oker of bij momenten nostalgisch goud; telkens opnieuw zijn het heldere verfstrepen die lijken op flitsen van waarneming. Door deze accenten van geel en goud lichten zijn fragmenten op en verkrijgen ze het aura van herinneringen of mijmeringen. 
Ondanks de op het eerste gezicht sterk gecontroleerde ‘ontmoetingen’ van beeld en materie verliezen deze werken en cours de route hun verhalend karakter. Er gaat veeleer een herkenbare sfeer de overhand nemen; een soort van picturale variaties op hetzelfde thema. Alsof de figuratie ondermijnd wordt door een belangstelling voor het abstracte, voor de kracht van de vorm op zich. Ook structuren uit de natuur doemen op, al dan niet in combinatie met bestaande beelden. Van Parys reduceert de werkelijkheid en alle verhalen die hij bijeen sprokkelt tot samengebalde beelden. Het lijkt een noodzakelijke stap in het proces van deconstructie.
In die zin reflecteert het gebruik van iconische motieven een protest tegen het ‘globaal onderbewuste’ of de digitalisering van de samenleving. De massa beelden die op Van Parys afkomen zuigt hij als het ware op en gaat hij op een intuïtief doordachte manier weer gaan uitspuwen.
Zijn bronnen worden steevast benaderd vanuit een constructieve beeldtaal: via kleur en vorm deelt hij het vlak in en creëert ruimtelijke afbakeningen. Dit abstraheren verleent de voorstelling een grafisch karakter en verwijdert het van de werkelijkheid, hij bouwt immers delen van bestaande beelden op tot een nieuw beeld. Meer en meer aandacht gaat hier uit naar het vlak zelf, waarin zones uitgroeien tot picturale elementen.
Van Parys interesseert zich niet enkel voor de vormelijke compositie; zijn zoektocht naar stemmige beelden laat hem meedrijven op het ritme van een andere tijd, een periode die ver van de huidige moderniteit staat. Een hunkering naar romantiek, naar een trager bestaan, naar meer voelen en beleven op een eenvoudiger manier, naar minder afleiding. Een streven naar essentie.



Marie Decoodt - augustus 2019