|
Nicolas Van Parys °74
Blue Veil ( 30/10 tem 28/11/21) Nicolas Van Parys (°1974) presenteert in de tentoonstelling Blue Veil een aantal recente olieverfschilderijen samen met een reeks collages op papier of karton en in situ ingrepen die het geheel versterken. De kunstenaar vertrekt in zijn artistieke praktijk vanuit een meervoudig idee van tijd, zoals natuurlijke elementen transformeren en maatschappelijke ontwikkelingen komen en gaan. Zijn oorspronkelijke zicht op een mogelijke beeld beweegt zich tot composities die abstracte vlakken en organische patronen aan en in elkaar schakelen. De motieven van bloemen, planten, dieren en mensen verschijnen in scènes die tegelijk doordacht en intuïtief samengesteld worden totdat er een zekere ruimtelijkheid opduikt. En waar hij de kleur geel in verschillende variaties als basiskleur laat schijnen, experimenteert hij verder met allerlei tinten tot een sfeer waar het hedendaags verhaal herinnert aan vervlogen tijden. Hij manipuleert de visuele werkelijkheid tot een eigen beeldentaal en zoekt grenzen op van verleden en heden, cultuur en natuur, deconstructie en vluchtigheid. Tijdens het proces van het verzamelen, knippen en plakken van afbeeldingen en fragmenten of tijdens het schilderen en traag laten drogen van de verf, verandert het beeld constant in schaal wanneer de drager verschuift van papier naar doek, van een collage die als naar een schilderij en groter of kleiner kan worden. Dat beeld transformeert tegelijk in ruimte en in tijd en verschijnt in fluïde vormen die bewegen tussen de grenzen van een beeld en de blik van de toeschouwer. De tijd gaat er te werk zoals nostalgie dat doet, zacht reikend naar dingen die voorbijgaan en mensen die we ons herinneren. Hij koppelt zijn grafische identiteit aan verschillende registers uit onze gemeenschappelijke beeldcultuur: historische archieven, drukgangen uit de jaren zeventig of iconische schilderijen worden assemblages die getuigen van een heilzame relatie met tijdelijkheid. In de eerste ruimte van de tentoonstelling valt onmiddellijk een groot doek op dat verder over de randen en wanden kruipt. Bevreemdend sluipt een opeenvolging van vale kleuren in een eigenaardige scène, waar de okergele onderlaag precies verfrommelde hersens, vleugels met plooien en een nijlpaard accentueert. Daarnaast duikt langs de ene kant een collage op die het grote doek en het blauw van de lucht lijkt uit te dagen. Aan de andere kant licht een huiselijke setting met een lamp, een paar zetels en de rug van een staande hond op tegen het kader van een polaroid. Een cirkel op weg naar de traphal, doet ons zelfs een menselijke aanwezigheid veronderstellen. In de bar krijgt een los doek alle aandacht, niet alleen door de gele vlekachtige kronkels maar even goed door de drie mannen op een boot die in zwart, wit en grijs, de stroming bedwingen of net zijn aangemeerd. Het werk is een doek op een doek, een tot stilstand gekomen kijkdoos vol gebeurtenissen die zich voor onze ogen afspelen, als in een film of een droom. We zien bewegingen, zoals in de reflecties van het raam, de schaduwen in de vijver van de tuin en de aanzet in de collage vlakbij. Het werk dat de titel voor de tentoonstelling heeft bepaald, heeft een prominente plaats gekregen, vertrekkend vanuit een sculpturale geste verloopt een lichtgevend blauw tot over de randen van Blue Veil. Als een sluier onthult het een gecomprimeerd pakket aan mogelijke verhaallijnen met straatlampen of tentzeilen in de hoofdrol. Of zien we iets anders en zijn we afgeleid door de farao-achtige figuur die hoger aan de muur hangt, de uitgesneden vorm en een geel kussen op MDF (plaatmateriaal met houtvezels) of door de handen en koralen in de collages? Of is het de blik die verscholen is achter een zweem van vormen en kleuren die samengehouden worden in een soort kap, die de wind trotseert? Terwijl Nicolas Van Parys vooral verticaal te werk gaat, is hier ook een horizontaal schilderij te zien, dat een landschap doet vermoeden met een kraai en het aankomende donker van een nachtelijke hemel. Bijna surrealistisch komen de associaties en referenties tevoorschijn, zoals de vacht van een ijsbeer, een lichaamsdeel of een verentooi. De creaties zijn omgevingen, ruimtes in ruimtes die voorgrond en achtergrond omdraaien en verrassend bijna toevallig binnenkomen. De kleuren groeien door de schilder tot vorm terwijl ze zich, eerst vloeibaar vermengen en zich een weg zoeken in zijn persoonlijk discours. “Hierboven en links: Een tweevingerige luiaard in zijn voor hem karakteristieke houding, hangend aan een tak. Linksboven: Deze tekening laat zien hoe ze zich met hun kromme klauwen vasthouden aan een tak. Boven: Een gordeldier met zijn sterke beweeglijke pantser, dat hem in staat stelt zich op te rollen als hij wordt aangevallen.” Op de eerste verdieping gloeien de kleuren en vormen verder, van een heel klein groenig landschapje, het vuilroze van een verhullende hand, de rode gloed van een gezicht op luciferdoosjesformaat tot een donkergele homp, een Braziliaanse dans of lichamen die raadselachtige zweven in de beeldruimtes. Voor alles is er ruimte en brengen gedempte kleuren momenten van een eindeloze verbeelding. Els Wuyts Oktober 2021 |