De werken van Nicolas Van Parys (°1974) beogen een constante grensoverschrijding die gestuurd wordt door een drang naar vrijheid, een  nood om te experimenteren en te deconstrueren. Zijn werk vertaalt zich als een onderzoek naar een persoonlijke beeldcultuur en het materialiseren van een eigen perceptie. in de wereld die we door zijn ogen te zien krijgen, voltrekt er zich een plastische terugkeer naar de levenservaringen die er toe doen, naar de diepere betekenis die ze teweeg brengen. Een verscheidenheid aan onderwerpen en thema’s wordt in een welbepaalde sfeer ondergedompeld waarbij het verborgene of het ontbrekende een effect van bevreemding maar ook kwetsbaarheid of fragiliteit genereert. Een dualiteit van essentie versus façade, verleden versus heden, cultuur versus natuur.


​CUT versus CUTE
Die dualiteit laat zich voelen in een techniek van deconstructie, waarbij CUT refereert naar het “cutting up” van oude postkaarten, magazines,.. soms in combinatie met recente foto’s (beelden), in de vorm van de collagetechniek. Enerzijds door het manipuleren van een visuele werkelijkheid; anderzijds laat Nicolas bewust fragmenten weg bij het schilderen, om zo een nieuwe beeldentaal te ontwikkelen. Door uiteenlopende beelden samen te brengen in voorstudies, als het ware brokstukken die losgerukt worden uit een eenheid, transformeren ze door verf en materie. Kleine schilderwerken, heel CUTE door hun afmetingen maar ook door de referentie naar oude foto’s waarbij mensen gaan poseren, er op hun best willen uitzien.
Collage stills die fascineren door de mogelijkheid van een verhaal, de anonimiteit van de personages maar ook door de wazigheid en de vluchtigheid van het moment dat ons raakt en doet mijmeren over het verleden, een verlangen naar
oorsprong. Een hunkering om de eenvoud en de onvoorspelbaarheid van ons bestaan te bewerken en vast te leggen.


1 april 2017/ Marie Decoodt